شعر

چگونه است درونم

عیان است

که چون است

که چشمه است

که روح است

که آب است

که ابر است

فشرده است

چکیده است

بر این دفتر خالی

بر این پاره کاغذ

و چون است

که چون است

که شعر است

نوشته ام

که جاری است

که روداست

به مانند دوچشمم

نه شعر است

که درداست

نه چشم است

که اشک است

که خون است

روان است روان باد

که میراث قرون است

بی خاکستر

مردمان شهرم همه خوابند
یا خودشان را به خواب زده اند
تنها منم
ویک پنجره
رو به خیابان همیشه
شاعری نکرده ام
هیچ گاه
نمی دانم چیستند نوشته هایم
یا برای کیستند
شاید خاکستر هایی فرو ریخته
از آتش تنهایی
پنجره را باز می کنم
همه خوابند
یا خودشان را به خواب زده اند
چراغ راهنمایی
قرمز است
با شمارهء 89
که کم وکمتر می شود
نارنجی می شود
همرنگ آتش سیگار
بعد 0 است
و پس از آن سبز
گاهی سبز و0 مدت ها با همند
برمسیر بی عبورهمیشه
و باز تکرار می شوند
84،85،86،87،88
دربرابر چشمان راه گرفته
و دوباره آتش سیگار
این چراغ همیشگی
کاش آبی می شد لحظه ای
آبی آبی
همرنگ شعله درونم
آن وقت شاید
چیزی بهتر می نوشتم
یا اصلا نمی نوشتم
بی خاکستر
مثل شعله آبی

صبر

لا اله الا الله
مرده می برند باز
در این سرای مقدس
در کوچه پس کوچه های این قصر آینه
به دنبال روزنه ای رو به آسمان
در میان کاشی های رنگارنگ
وسنگ های صیقلی
از جای پای دردمندان
گنبدی است زرین
و کبوترانی که آرامش یافته اند
در سوی دیگر این سقف
و قلب بی قرار من
صبر می کند هنوز

فاصله

فاصله ام بسیار است
تا چشمان مادرم
فاصله ای بسیار
تاچشمانی
با لفافه مات
گوش می ایستم
در پی صدایی آشنا
بی وقفه
صدای باران است
وگاه صدای موسیقی
از پس دیوارها
اما می شنوم
تا آغاز دور متناوب یخچال
صدای تق تق زانوانش را
در نیمه شب
آری می شنوم
صدای تنهاییست
این جا
و فاصله ام برای گریستن
برای گریستن
بسیار