خاک خوب

برای مادرم زمین

بیبینم
مگر ما زاده یک سرزمین نبودیم؟
وبه زبانی واحد سخن نمی گفتیم
مگر کشورمان نقطه ای نبود
از خاک بزرگ
که از آن آفریده شدیم
مادرمان گسترده است
وسیاره مان زمین
دروغ می گویند
که ما از سیاره های دیگر آمده ایم
وزبان هم را نمی فهمیم
اَمان از آدم وحوا
که جدامان کردند
به خاطر یک سیب
و رویش مرز های خاردار را
ندیدند بر این پیکر وسیع
اما زمین دوباره
پیوندمان می دهد
حتی اگر در آخر
جای گیریم
در بطن خاک خوب
در عمق سرزمین

گمنام

پرنده پرواز کرد
من مانده در اتاق
تکرار می کنم
روز های یک شکل را
ناله نمی کند نی
مار در کویر گم شد
و آتش خاموش گشت
مبهوت صحرا منم
در گوشه اتاق
بیابانگردی تنها
کوله بارم بر سر چوب
به خواب می روم بر تخت
و بیدار می شوم
از پرتو خورشید ظهر
با صدای بوق ها
گمنام گمنامم
در وسعت این شهر
بهتر از این دلیلم نیست
برای زیستن
از آن زمان
که فراموش شدم

برکه

همه جا نم کشیده
از قطره های پراکنده
که این جا وآن جا می چکد
باران غریبه نیست
باران منم
چک چک می کنم
بی دریغ
بر صفحه سفید
بر کاغذ کتاب
بر بالش پر آواز
و دایره می سازم
بر سطح تنگ آب
اما خوشحال نیست
ماهی کوچک
و جوانه نمی زند
گل قالی
شورم من
گر چه باران
تشنه ام
و پایانم نیست
راهی نیست
شیرین ترین پایان
تا دایره بسازم
رقص کنان
بر خاموش برکه ات