معصوم

بوی بهار هنوز می آید

از لابلای انگشتانت

تو هنوز کوچک تر از آنی

که بدانی

غصه می خورم برای فردایت

همچون فرزند عزیزی

و همچون کودک معصوم

ستاره پنهان اقبال من

نظاره گرم تاظهور کنی

در آسمان شبم

کابوس

من بیدار بودم، داشتم از خواب پا می شدم که یکهو یه گربه اومد تو خوابم و گفت: میو، سلام اسم من گربه اس، اسم شما چیه؟
من هم با لبخندی بهش سلام کردم وگفتم: من آدمم، دختر حوا، از آشنایی تون خوشبختم.
گربه پشت چشمی نازک کرد، به دمش چرخی داد وگفت: چه عجیب!
من نگاهش کردم و نفهمیدم که چرا این حرفو زد. بعدش هم سرشو کج کردو رفت داشت با خودش زیر لب چیزی می گفت، هر چی بیشتر دقت کردم، کمتر چیزی دستگیرم شد.
می دونید فکر کنم نباید بهش در مورد حوا حرفی می زدم و یا حتی در مورد آدم.
اصلا باید از سلام کردن، از سلام شنیدن پرهیز کنم.
شایدم بهترش اینه که دیگه خواب نبینم.

خاک خوب

برای مادرم زمین

بیبینم
مگر ما زاده یک سرزمین نبودیم؟
وبه زبانی واحد سخن نمی گفتیم
مگر کشورمان نقطه ای نبود
از خاک بزرگ
که از آن آفریده شدیم
مادرمان گسترده است
وسیاره مان زمین
دروغ می گویند
که ما از سیاره های دیگر آمده ایم
وزبان هم را نمی فهمیم
اَمان از آدم وحوا
که جدامان کردند
به خاطر یک سیب
و رویش مرز های خاردار را
ندیدند بر این پیکر وسیع
اما زمین دوباره
پیوندمان می دهد
حتی اگر در آخر
جای گیریم
در بطن خاک خوب
در عمق سرزمین

گمنام

پرنده پرواز کرد
من مانده در اتاق
تکرار می کنم
روز های یک شکل را
ناله نمی کند نی
مار در کویر گم شد
و آتش خاموش گشت
مبهوت صحرا منم
در گوشه اتاق
بیابانگردی تنها
کوله بارم بر سر چوب
به خواب می روم بر تخت
و بیدار می شوم
از پرتو خورشید ظهر
با صدای بوق ها
گمنام گمنامم
در وسعت این شهر
بهتر از این دلیلم نیست
برای زیستن
از آن زمان
که فراموش شدم

برکه

همه جا نم کشیده
از قطره های پراکنده
که این جا وآن جا می چکد
باران غریبه نیست
باران منم
چک چک می کنم
بی دریغ
بر صفحه سفید
بر کاغذ کتاب
بر بالش پر آواز
و دایره می سازم
بر سطح تنگ آب
اما خوشحال نیست
ماهی کوچک
و جوانه نمی زند
گل قالی
شورم من
گر چه باران
تشنه ام
و پایانم نیست
راهی نیست
شیرین ترین پایان
تا دایره بسازم
رقص کنان
بر خاموش برکه ات

کار من این است که کاریم نیست

کار من این است که کاریم نیست
عاشقم از عشق تو عاریم نیست
تاکه مرا شیر غمت صید کرد
جز که همین شیر شکاریم نیست
در تک این بحر چه خوش گوهری
که مثل موج قراریم نیست
بر لب بحر تو مقیمم، مقیم
مست لبم گر چه کناریم نیست
باده ات از کوه سکونت ببرد
عیب مکن زان که وقاریم نیست
خویش من آن است که از عشق زاد
خوش تر از این خویش و تباریم نیست
چیست فزون از دو جهان شهر عشق
بهترین از این شهر و دیاریم نیست
گر ننگارم سخنی بعد از این
نیست از آن رو که نگاریم نیست

بر آستان دیوانگی

هرگز باور نمی کردم

اگر پیش گویی از این آینده خبرم می داد

که از این دیوانه تر

که از این آشفته تر نخواهم شد

چنان از خویش تهی گشته ام

که در اوج آسمانم

وفرودی برایم متصور نیست

تنها نشسته ام در اتاقم

وبه تو حضوری دوباره می دهم

اگر چه سرم از حجم تو لذت بار سنگین است

در اوج می روم سبکبال

نگاه پر تمنای خویش را تاب ندارم

و انتظار آن می رود که تمنای تو

وجودم را از هم بپاشاند

سر می سایم بر آستان دیوانگی

تنها نشسته ام در اتاقم

اما ترا طلب می کنم

ترا دور می زنم

در حرمت طواف می کنم

محو می گردم

و نمی یابم کلمات را

پنهان می خندم

من از این دیوانه تر

من ازاین آشفته تر نخواهم شد

سرنوشت

آرزوهایم چندان بزرگ نبود

که کوله بارم

در پی فتح ماه نبودم

یا در جستجوی گنج

سهم من

همواره جاده بود

گر چه آرزویم

خانه ای

و آشنایی برای ابد

اما جز لحظه ها

جز غریبه ها نمی شناسم

تسلیمم به سرنوشت

رهروی سرگشته ام

بر مسیر بی باز گشت

و اکنون دوباره

در پی غریبه ای ابدی

تا آشنای لحظه ام گردد

یک دم غنیمت است

باقی بقای او

اسفند

اسفند است

وبهار گم شده

تو قصه می گویی

در گوشم

آهنگین

لالایی است شاید

برای خواب خستگی هام

ونوید رویش می دهی

هوا ابری است

و زمین خیس

تو گریه می کنی

بردانه های آرزویم

که خفته به خاک

دلواپسم

اسفند است

در باران تو اما

سبز می شود سنگ

وبهار بی تردید

شعر

چگونه است درونم

عیان است

که چون است

که چشمه است

که روح است

که آب است

که ابر است

فشرده است

چکیده است

بر این دفتر خالی

بر این پاره کاغذ

و چون است

که چون است

که شعر است

نوشته ام

که جاری است

که روداست

به مانند دوچشمم

نه شعر است

که درداست

نه چشم است

که اشک است

که خون است

روان است روان باد

که میراث قرون است

بی خاکستر

مردمان شهرم همه خوابند
یا خودشان را به خواب زده اند
تنها منم
ویک پنجره
رو به خیابان همیشه
شاعری نکرده ام
هیچ گاه
نمی دانم چیستند نوشته هایم
یا برای کیستند
شاید خاکستر هایی فرو ریخته
از آتش تنهایی
پنجره را باز می کنم
همه خوابند
یا خودشان را به خواب زده اند
چراغ راهنمایی
قرمز است
با شمارهء 89
که کم وکمتر می شود
نارنجی می شود
همرنگ آتش سیگار
بعد 0 است
و پس از آن سبز
گاهی سبز و0 مدت ها با همند
برمسیر بی عبورهمیشه
و باز تکرار می شوند
84،85،86،87،88
دربرابر چشمان راه گرفته
و دوباره آتش سیگار
این چراغ همیشگی
کاش آبی می شد لحظه ای
آبی آبی
همرنگ شعله درونم
آن وقت شاید
چیزی بهتر می نوشتم
یا اصلا نمی نوشتم
بی خاکستر
مثل شعله آبی

صبر

لا اله الا الله
مرده می برند باز
در این سرای مقدس
در کوچه پس کوچه های این قصر آینه
به دنبال روزنه ای رو به آسمان
در میان کاشی های رنگارنگ
وسنگ های صیقلی
از جای پای دردمندان
گنبدی است زرین
و کبوترانی که آرامش یافته اند
در سوی دیگر این سقف
و قلب بی قرار من
صبر می کند هنوز

فاصله

فاصله ام بسیار است
تا چشمان مادرم
فاصله ای بسیار
تاچشمانی
با لفافه مات
گوش می ایستم
در پی صدایی آشنا
بی وقفه
صدای باران است
وگاه صدای موسیقی
از پس دیوارها
اما می شنوم
تا آغاز دور متناوب یخچال
صدای تق تق زانوانش را
در نیمه شب
آری می شنوم
صدای تنهاییست
این جا
و فاصله ام برای گریستن
برای گریستن
بسیار

"زمین نفس کشیده است"

:مادرم می گوید

"زمین نفس کشیده است"

"زمین نفس کشیده است"

جمله ایست زیبا

با بوی مادر بزرگ

و بوی مادر مادربزرگ

با بوی اعصار رفته

و بوی اصالت در گذشته

و اکنون پر است خانه ام

از گلدان های خالی

و قاب های میان تهی

پر از هوهوی باد

در پس گریه های پنهانی

"مادرم می گوید:"زمین نفس کشیده است

به خاطر این جمله زیبا

به خانه پر من

بهار سبز

بیا