کار من این است که کاریم نیست

کار من این است که کاریم نیست
عاشقم از عشق تو عاریم نیست
تاکه مرا شیر غمت صید کرد
جز که همین شیر شکاریم نیست
در تک این بحر چه خوش گوهری
که مثل موج قراریم نیست
بر لب بحر تو مقیمم، مقیم
مست لبم گر چه کناریم نیست
باده ات از کوه سکونت ببرد
عیب مکن زان که وقاریم نیست
خویش من آن است که از عشق زاد
خوش تر از این خویش و تباریم نیست
چیست فزون از دو جهان شهر عشق
بهترین از این شهر و دیاریم نیست
گر ننگارم سخنی بعد از این
نیست از آن رو که نگاریم نیست

بر آستان دیوانگی

هرگز باور نمی کردم

اگر پیش گویی از این آینده خبرم می داد

که از این دیوانه تر

که از این آشفته تر نخواهم شد

چنان از خویش تهی گشته ام

که در اوج آسمانم

وفرودی برایم متصور نیست

تنها نشسته ام در اتاقم

وبه تو حضوری دوباره می دهم

اگر چه سرم از حجم تو لذت بار سنگین است

در اوج می روم سبکبال

نگاه پر تمنای خویش را تاب ندارم

و انتظار آن می رود که تمنای تو

وجودم را از هم بپاشاند

سر می سایم بر آستان دیوانگی

تنها نشسته ام در اتاقم

اما ترا طلب می کنم

ترا دور می زنم

در حرمت طواف می کنم

محو می گردم

و نمی یابم کلمات را

پنهان می خندم

من از این دیوانه تر

من ازاین آشفته تر نخواهم شد

سرنوشت

آرزوهایم چندان بزرگ نبود

که کوله بارم

در پی فتح ماه نبودم

یا در جستجوی گنج

سهم من

همواره جاده بود

گر چه آرزویم

خانه ای

و آشنایی برای ابد

اما جز لحظه ها

جز غریبه ها نمی شناسم

تسلیمم به سرنوشت

رهروی سرگشته ام

بر مسیر بی باز گشت

و اکنون دوباره

در پی غریبه ای ابدی

تا آشنای لحظه ام گردد

یک دم غنیمت است

باقی بقای او

اسفند

اسفند است

وبهار گم شده

تو قصه می گویی

در گوشم

آهنگین

لالایی است شاید

برای خواب خستگی هام

ونوید رویش می دهی

هوا ابری است

و زمین خیس

تو گریه می کنی

بردانه های آرزویم

که خفته به خاک

دلواپسم

اسفند است

در باران تو اما

سبز می شود سنگ

وبهار بی تردید