افسانه های تلخ

افسانه های تلخ
در اعماق جنگل تاریک کفتاری زندگی می کرد که خیلی با هوش وعاقل بو دو همه کاری از دستش بر می آمد. روزی در جنگل، خوش خوشک قدم می زد که ناگهان توله شیری را دید. اولین فکری که به سرش زد این بود که او را یک لقمه چپ کند. اما از آن جا که عقل درست وحسابی داشت وهر کاری از دستش بر می آمد، توله شیر را به لانهء خود برد. آخر علاوه بر آن که عاقل بود وهرکاری از دستش بر می آمد قلبی رئوف هم داشت. می دانست که شیر خیلی دلش می خواهد اربابی مثل او داشته باشد.
شیر که بزرگ شد کار کفتار حسابی گزفت. شیر شکار می گرفت ومی کشت وکفتار با خیال راحت بیش تر آن را نوش جان می کرد تا شیر دچار سوء هاضمه نشود. هر وقت شیر به فکر می افتاد که چه کسی چه کاره است کفتار معطل نمی کرد ودم او را می پیچاند وکلی منت سرش می گذاشت که با آن همه فداکاری واز خود گذشتگی باعث شده تا شیر آزاد وخوشبخت باشد وسوء هاضمه نگیرد. ودچار دل پیچه نشود.
این موضوع شیر را شرمنده می کرد. البته شیر کمی کند ذهن بود وبرای یاد گرفتن چنین مسائلی خیلی زحمت می کشید، ولی سرانجام آن را به عنوان اصل خدشه ناپذیر می پذیرفت.
یک روز بعد از شنیدن حرف های آقا کفتار وخانم کفتار این افکار او را به خود مشغول کرده بود. خانم مهربان به شوهرش پیشنهاد کرد باید رفتار مناسبی با شیر داشته باشد.
حانم گفت: شیر بدبخت چه عذابی می کشد که توی آن گل ولجن دم رود خانه می خوابد. او را زنجیر کردی وبستی به موز. خطرناک است. کفتار جواب داد: مزخرف نگو. تو شیر را مثل من نمی شناسی. رو که بدهی آستر هم می خواهد. باید حساب شده رفتار کنم.
کفتار ماده به روش شیر شک داشت. فکر می کرد اگر به شیر گوشت کافی بدهند، جامعه کفتار ها راحت تر وامن تر زندگی می کنند. جای شیر هم باید تمیز و مناسب باشد. البته او هم پیشنهاد غیر عملی مثل آزاد گذاشتن شیر را طرح نمی کرد، زیرا او هم می دانست این آزادی برای شیر خوب نیست. به نظر او آزادی برای کفتارها هم خوب نبود. هیچ کدام به این فکر نیفتادند که از شیر بپرسند چه فکری می کند. اولا که شیر ها فکر نمی کردند، تازه اگر هم فکر می کردند افکارشان پوچ واحمقانه بود. شیر فکر کرد چقدر کفتارها چقدر جنس شان خراب است، اما اشتباه می کرد. خیلی زود فهمید که آن ها جنس شان خیلی خوب است. از موز که بهتر بودند.
نوشته: ای. وی. استون
مجموعه داستان های مینی مال
برگردان: اسدالله امرایی